wijziging in de plannen

Zoals een aantal misschien hebben gezien heb ik mijn reisschema aangepast. Omdat de installatie in Massagir nog steeds niet operationeel is zijn we niet welkom. Het hing al erg en de lucht en afgelopen woensdag is het definitief afgeblazen. Het is een enorme domper. We waren juist plannen aan het maken om het weekend te gebruiken voor een privé-safari in het Kruger park. Verder had ik graag het station willen zijn. We gaan nu naar Bilene. Vandaag kwam ik er eindelijk toe om te kijken waar het is. Nou, ik moet zeggen, ik had het slechter kunnen treffen. Even googelen en je ziet wel waar ik het over het. We zullen hier de komende 2 weken verblijven. Er zijn veel problemen met het distributienetwerk. Dat ik veel schrijf over techniek is maar ten dele omdat het mijn werk hier omhelst. Techniek is mijn hobby en mijn passie. Ook water heeft me altijd gefascineerd. Niet alleen het water uit de kraan maar ook bijvoorbeeld de verwoestende en scheppende kracht van een rivier. En ik hoop dat ik jullie kan meenemen in mijn wereld van water en techniek. Om negen uur wordt ik wakker op deze zaterdag en dat is voor mij een uitzondering. Ik ben altijd eerder wakker. Ik ga na me te hebben opgefrist naar het ontbijt. Even laten komt Carlos ook aanlopen. We besluiten er een rustige morgen van te maken en nadat ik een paar tuinstoelen heb gevonden nemen we plaats in de tuin. Voor de lunch doen we een wandeling naar het stadje. Onderweg praat hij veel over het eind van de koloniale tijd en de burgeroorlog die daarop volgde. In de tijd van de Portugezen was er veel rijkdom in Mozambique. Gedurende de burgeroorlog is er veel verwoest. De trein en andere infrastructuren zijn verdwenen. Tijdens de burgeroorlog en in de periode daarna is er veel schuld opgebouwd. Mijn idee is dat deze schulden nu zo hoog zijn dat enkel door verkoop aan natuurlijke grondstoffen kan worden voldaan aan het aflossen van de rente.... Ik ken dit niet van Carlos en ken de specifieke situatie van Mozambique niet maar weet dat dit geldt voor Afrikaanse landen. Tegen half 1 zijn we terug en is er lunch. Juan schuift ook aan en we eten een halve kip met rijst en patat. Het smaakt goed. Na de lunch schuift ook een operator aan en reizen we af naar een watertoren die nog moet worden ingemeten. Aangekomen bij de toren gaat Carlos rond met zijn pad om de installatie in te meten. Het is de plek waar we eerder zijn geweest. De eerste keer klom ik op de watertoren, een installatie van ongeveer 6 meter hoog waarop een vat van 5000 liter is geplaatst. Wat ik niet heb verteld is dat ze een tweede watertoren aan het bouwen zijn. Nog iets hoger dan de eerste. Wat ik niet begrijp omdat ze al problemen hebben met vulling van de eerste toren. Een hogere tank zal nog moeilijker te vullen zijn. Hun gedachte is om meer water te krijgen aan het uiteinde van het distributienet, echter ze zullen minder water ontvangen in het nieuwe vat en er uiteindelijk niets mee opschieten. Ik vraag via Carlos aan de operator wie dergelijke projecten autoriseert. Niemand, dit doen ze zelf. Met het geld dat ze binnenhalen, Ik zou zeggen, koop een goede pomp van dat geld. Het frustreert me mateloos dat deze dingen hier kunnen gebeuren. Er is niemand die deze mensen kan adviseren de goede dingen te doen. Ik maak in mijn eentje een rondje over het terrein. Het is een plateau van ongeveer 200 meter breed. Aan beide zijden in de vallei wonen mensen. Op het plateau is een voetbalveldje. Het veldje is behoorlijk ingesleten en ik neem aan dat het er al een tijdje ligt. Geen grasspriet groet meer in het veldje zelf. Er zijn 4 jongens van 10-12 jaar aan het penaltyschieten. Ik ben onder de indruk van de keeper. Aan het eind van het plateau is een groot koloniaal huis met een omheining, welke uitkijkt over de lagune. Ik loop er naar toe en zie een Zuid-Europese man lopen. Ik denk gelijk dat het iemand is die de dekolonialisatie heeft overleeft. Carlos geeft echter aan dat het nu een pastorie is.... Aan de linkerzijde over de vallei zie ik duidelijk het gebouw dat nu dienst doet provinciehuis (vrij vertaald). Het is aan het eind van de straat waar we veel verblijven. Het komt ook uit de koloniale tijd. Op strategische plekken en beste plaatsen langs de kust zijn de meeste koloniale huizen neergezet. Als ik terugkom is Carlos al klaar met inmeten. Ik loop even een stukje naar beneden. Ik wil graag een foto nemen van een flinke bul. Hij staat half op het zandpad en vraag me af of daar mensen langslopen. Van een afstand neem ik een foto. We vervolgens ons pad naar de kust, langs het huis naar beneden. In de jaren 50 is door de Portugezen begonnen met waterwinning. In eerste instantie was het oppervlaktewater van beneden en ik wil graag de inlaat zien. We komen door onherbergzaam terrein en ik ben blij dat ik een goede chauffeur heb. Het en der is er bewoning, hier en daar een aantal huisjes bij elkaar rond een gemeenschappelijk plein. Er is altijd bedrijvigheid op deze pleintjes. Er wordt hier begonnen met de verbouw van rietsuiker en om het te winnen, moet het worden verbrand. Zo komt de geur van verbrande suiker je soms tegemoet. Ook cashewnoten worden gebrand en geven een weeë geur af. Na een half uur kunnen we niet verder en wordt de weg versperd door een cashewboom. Vanuit de auto zien we het inlaatstation en we lopen verder. Ik ben casual zomers gekleed. Shirtje, korte broek en slippers, en het blijft daarom een beetje voelen als vakantie. Aangekomen bij de inlaat zijn er 2 reservoirs waaruit het water werd verpomp naar het station met de watertoren. In het pompstation staan de pompen nog opgesteld. Het zijn verdringerpompen die zeer hoge druk kunnen leveren en werden aangedreven door dieselmotoren. Er is al veel gesloopt en vergaan maar het idee is goed zichtbaar. Potverdorie, wat ziet dit er goed uit. Die Portugezen hadden het hier goed voor elkaar maar helaas is alles verloren gegaan in de tijd. Het station heeft geen waarde meer voor AIAS, toch meet Carlos de hele boel. Ik loop wat rond op deze plek. Er zijn een aantal volkstuintjes aangelegd en er zijn 2 jongens bezig met schoffelen. Er staat veel sla en volgens mij iets van kool en een beetje rietsuiker. Ik loop naar de waterkant om te zien hoe het eruit ziet. Ik krijg alleen een unheimisch gevoel wat er in het water kan zijn en maak me eigenlijk uit de voeten. Brr. De terugweg is een andere route maar hetzelfde verhaal. Ik stap een paar keer uit de auto om foto's te maken. Ook probeer ik een praatje te maken met mensen, maar ze zijn niet geïnteresseerd.