Lazy-working sunday

Bij het afscheid op het station Zwolle kreeg ik van Wouter en Susan een stapeltje enveloppen mooi verpakt met een rode strik en een papieren roosje. Elke envelop heeft een nummer en ik mag in de komende weken elke dag 1 envelop openen van het opvolgende nummer. Zondag was het Lucky number nine, want het is vaderdag. Er zat een steen in, in de vorm van een hart. En de loop van de ochtend kreeg ik een Whatsapp-je met een foto van een cadeautje. Deze bewaren we voor over 2 weken. Er is de afgelopen week weinig beschreven dus maken we er een lazy-working day van. We starten de boel op rond half 11, maar het gaat maar langzaam. Het netwerk laat ons zwaar in de steek. Ik ben volledig hiervan afhankelijk omdat Office op onze netwerkschijf staat. Afgelopen zaterdag daarom open-office geïnstalleerd waardoor ik in elk geval kan werken. Deze morgen wil ik een Pdf-bestand openen. Ook dit moet eerst worden geïnstalleerd. Zo houd ik veel tijd over om een beetje rond te lummelen. In zit op de stoep, in de deuropening van de eetzaal te genieten van de zon. Ik kijk de tuin in, wat een rommeltje is van los zand en een beetje gras. Er lopen een aantal tuinslangen over het gras voor de verdeling van water vanuit een voorraadvat, welke pontificaal in het midden staat. Ernaast staan een paar kunststof drums als extra toevoer aan water. Dit alles doet erg Grieks aan. Heel veel in dit land doet me denken aan Griekenland. En Griekenland ben van gaan houden. Links en rechts staan appartementjes die de eigenaar zelf bewoond. Achter het voorraadvat staat een manderijnboom. Hij is net over de top van kleur maar van een afstand is het contrast van het groen van de boom en de vurig oranje dots geweldig in de ochtendzon. De zon is links van me en ik verwachte eigenlijk dat ze naar mij toe zou draaien. Toen ik erbij nadacht besefte ik andermaal dat op het zuidelijk halfrond de dingen anders gaan en draait de zon van me af. Op het stoepje kwam ik verder in de schaduw te zitten. Zaterdag had ik een dergelijke ervaring toen ik het kompas opstartte van de iPhone. Na wat kalibratiewerk zocht ik de zon en die stond in het Noorden. Mijn eerste reactie was, dit kan niet waar zijn, en het zal wel aan het elektronisch kompas liggen. Ik was meer dan een moment verbaast, maar de zon staat hier hoog aan de hemel echt in het Noorden. Deze morgen kreeg ik in de auto een appje van Paula dat het goed weer is in Nederland en we doen allemaal dezelfde zon deze dag. Ik voelde de zon branden op mijn schouder en borst voelde dat we zijn verbonden door de warmte van dezelfde zon. Zondagmiddag, aan het eind van de dag, zijn we nog even gaan rijden. Er was nog een plek die niet goed was ingemeten. Het is een half uurtje rijden en we waren er eerder geweest. Er gaat niemand van het waterbedrijf mee en we komen onverwacht. Onderweg, over een zandpad, komen we veel mensen tegen die langs de kant van de weg lopen. Bij het fontein staan veel mensen hun watervaatjes te vullen. Ik zie voor het eerst vandaag een ezel met een kar erachter. Onderweg hiernaartoe kwamen we ook al een ezel met wagen tegen. Zouden de mensen aan deze kant van de stad meer geld hebben zodat ze een ezel kunnen betalen of is de afstand zo groot dat een ezel noodzakelijk is. Ik ben er niet achter gekomen. Het is al schemerig aan we aankomen en het licht is fantastisch. Het rode zand van de paden geeft een helder contrast met de blauwe lucht. De vrouwen zijn heel kleurrijk gekleed en dat maakt het geheel erg vrolijk. Er staan een drietal gebouwtjes en 1 ervan is volgepropt met luidsprekers. Over het veld galmt een soort R&B-muziek. Het is muziek die ik de hele dag hoor en ik vind het vreselijk. Deze dag, op maandag, is gereserveerd voor presentaties. Het is de reden dat we een dag langer blijven en ik wil geen minuut meer besteden aan andere zaken als inmeten of eindeloze Portugese discussies waar ik niets uit wijs wordt en vermoedelijk nergens over gaat. Het doet me denken aan een film, maar ik kan niet herinneren welke film. Mogelijk is het uit een serie of enkel een sketch die ik ooit heb gezien. Het gaat zo, dat een man, als vreemde, een vraag stel aan een tolk. Het vervolg is een enorm relaas over en weer in een onbekende taal en vervolgens is het antwoord 'nee' of zoiets. Dit gaat een aantal keren over en weer. Wie het weet moet het zeggen. Dit geheel terzijde. Feit is dat we hebben afgesproken om 8 uur verzamelen. Bij aankomst is er maar 1 persoon. Na een half uur is iedereen aanwezig maar is de ruimte niet geschikt. Ik geef aan dat we met elkaar naar ons appartement gaan, daar is een grote ruimte aanwezig. We bestellen daar een gezamenlijke lunch en dat moet de kosten maar dekken. Pas om 11 uur zitten we klaar voor de presentaties. Dit verloopt verder wel volgens plan. Morgenochtend nog een paar uur presentaties en dan gaan we naar onze volgende missie. De rekening voor de appartementen en het eten kunnen niet met visa worden betaald. Ze hebben geen automaat. Hier kwamen we gistermiddag achter na een gesprekje met de eigenaar. Dat is mooi op tijd dan. Een rekening van 47.000 Meticai. En het hoogste bedrag dat je kan pinnen bij de bank is 5.000 Meticai. Dat is niet zoveel (ongeveer 75 euro), maar ik houd me niet graag lang op bij een bank en wil niet zoveel geld bij me hebben. Gisteren had ik al 10.000 gepind en vandaag het maximum van 25.000. Carlos kan niet pinnen, dus we komen nog tekort. De eigenaar is erg argwanend dat we niet gaan betalen. Ik ga ervan uit dat het morgen weer gaat lukken om te pinnen en ronden we het af in Quissico.