Bon dia

Het is vrijdagavond. Ik kom net terug van het avondeten. Door een stroomstoring hebben Carlos en ik het eten zonder licht moeten nuttigen. Enkel de tv blijft het doen. De rest is donker. Een bijzondere ervaring waarbij je eigenlijk niet weet wat je in je mond steekt. Uiteindelijk valt ook de tv uit. Ik merkt het eerst niet omdat ik verzonken ben in een presentatie van een collega en Carlos zit te bellen. Als ik opkijk is het aardedonker en zijn enkel wij twee aanwezig. Het zwakke schijnsel van de smartphone geeft enige herkenning van de ruimte. Na 10 minuten komt iemand ons vragen of we weg willen gaan. Hij heeft een lamp bij zich en 2 kaarsen. Hij begeleidt ons naar het appartement en steekt een kaars aan in de kamer van Carlos. Ik geef aan dat ik voldoende verlichting bij me heb en wil geen kaars in mijn kamer. Binnen is het donker en op de tast ga ik op zoek naar een lampje. Ik was voor het eten begonnen aan een film en heb nog net voor een uur aan energie in de laptop. Daarna zien we wel weer. Tegen 9 uur komt de stroomvoorziening weer op gang en komt er een zwak schijnsel uit de badkamer. Deze had ik op goed geluk aangezet. Ik vindt de film genoeg en besluit een verhaal te maken van de afgelopen 3 dagen. In de afgelopen dagen is er een zekere routine ontstaan in de ochtendbesteding. De wekker gaat om kwart over 6 en rond half acht hebben we ontbijt en bespreken de dag. Even voor acht gaan we op pad. Juan staat klaar met de wagen. Een belangrijk doel van de missie in Quissico is dat er een voorstel moet komen die inzicht geeft in de kosten om de installatie, voordat de president de stad aandoet, operationeel te hebben. De burgemeester wil voorkomen dat er dan geklaagd wordt over de watervoorziening. De kosten zijn voor AIAS, de organisatie waarvoor ik uitkom, die graag de exploitatie wil overnemen. Het is een behoorlijke opgave aangezien er van alles mis is. Belangrijk is dat de elektrische installatie in de laatste 3 jaar volledig is ontmanteld. Daarnaast zijn de pompen die 3 jaar geleden zijn geïnstalleerd, veel te klein ontworpen om de benodigde hoeveelheid water te leveren. De boel is daarna gewoon uitgezet of kapot gedraaid. Deze pompen die hier gebruikt worden zijn ontzettend duur en kunnen bij goed onderhoud wel 40 tot 50 jaar draaien. Hier wachten ze gewoon op een nieuwe pomp. Er is niemand die zich hier werkelijk druk maakt en ondertussen draait men op goed geluk de kraan open. Dit geldt niet alleen voor deze stad maar geldt in het hele land. Een groot risico dat ook door AIAS wordt onderkend is dat er gezondheidsrisico's bestaan bij het sluiten van leidingnetten. Tot zover eerst het technische verhaal van mijn missie. Elke morgen ontmoet ik het groepje operators bij het kantoor. “Bon dia” zeg ik en weet dat ze het geweldig vinden en je leert snel als je de taal niet kent. In mijn hoofd struikel ik over de verschillende talen. Ik praat zoveel Engels dat ook de gedachten over willen naar Engels. Een vreemde ervaring die ik ook had toen ik langere tijd met een Ierse jongen onder een dak woonde. Alles gaat hier in het Portugees en probeer woorden te herkennen. Een aantal van deze mannen spreekt goed Engels. Deze ochtend heb ik me alleen naar het kantoor laten rijden om een aantal dingen duidelijk te krijgen. Carlos was in de eetzaal van het appartement druk met zijn laptop. Het netwerk was ruk en na 2 uur vond ik het genoeg. Op kantoor zie ik alle mannen staat. Dat doen ze dus elke dag. Wachten op werk. We gaan met elkaar in het sompig kantoortje zitten en na 5 minuten merk je niets meer van de stank. Ze doen me denken aan operators thuis. Niets is vastgelegd en niets is zeker. Elke vraag wordt ontwijkend en omhult door twijfel beantwoord. Er zit overigens geen afkeer in deze houding. Ze weten het gewoon niet zo goed meer. Daarbij is taal een barrière. Wel kom ik na een uur tot de conclusie dat een mogelijke oorzaak op basis een aantal watermeters de prullenbak in kan. We zijn weer onwetend. Ook AIAS is weer aanwezig. De sector manager (zoals wij hem zouden noemen) en een 3-tal van zijn mensen. Na een rit van anderhalf uur schuiven ze aan. Dit doen ze al 2 dagen. Ik besluit terug te gaan naar Carlos. Ook hij komt niet veel verder en om half 2 stoppen we met computerwerk. We stappen en de wagen en sluiten ons aan bij de mensen van AIAS. Zij hebben een meter bij zich die de grondwaterstand kan meten. Dit blijkt 105 meter diep, gelijk aan het moment van boren en dat is goed nieuws. Wat ik lastig vind in de situatie is dat er veel gepraat wordt maar dat ze eigenlijk op mij wachten dat ik zeg dat we klaar zijn. Dan kunnen we eten en ik betaal. Ook dat is routine en het is goed. Na het eten nemen we afscheid van de mensen van AIAS. Carlos baalt enorm dat hij afscheid moet nemen. Na doorvragen komt het hoge woord eruit en waren deze mensen hier specifiek voor een training. Echter de opdracht is zeer specifiek. Eerst de installatie en zo mogelijk een training.