de terugreis

Dit zal het laatste verhaal zijn van mijn blog over mijn eerste VEI-missie naar Mozambique. Het was altijd een groot genoegen om de dingen te beschrijven die ik heb gezien en meegemaakt. Wel heeft het veel tijd gevraagd dit goed te beschrijven maar ik heb dit gezien als een onderdeel van mijn missie. Wij, Carlos en ik, hebben heel veel tijd en energie gestoken in de twee missies die we samen hebben gedaan tot een goed eind te brengen. Het resultaat is zeer bevredigend verlopen, ondanks misschien vermoed uit een aantal blogs. VEI is blij met het resultaat, voornamelijk omdat de missie halverwege is omgegooid en we kregen een opdracht die zij nog niet eerder hadden uitgezet. Met de rapporten hebben ze inzicht in de problemen van de beide installaties en in de kosten om dit te verhelpen. Aangezien de blog in grote getalen werden gelezen neem ik aan dat het jullie ook plezier gaf en een inkijk gaf hoe de dingen hier gaan, gezien door mijn westerse ogen. Ik wil jullie allen bedanken voor alle reacties die ik deze reis heb ontvangen. Ze hebben me goed gedaan en waren vaak de reden om door te gaan met de blog, Obrigado. Als jullie dit lezen ben ik al geland op Schiphol, Amsterdam en is het zondagmorgen. Ik zie mijn kinderen dan snel. Vandaag is eerst de zaterdag en een dag van afscheid nemen. Nooit echt mijn sterkste kant geweest. Ik ben voor de eerste keer wakker om kwart over drie. Amper 2 uur geslapen dus. De volgende keer is om half zeven en de volgende om half acht. Dan vind ik het genoeg en stap uit bed. Ik kan rustig beginnen met inpakken en besluit een aantal dingen hier te laten. Carlos wil graag mijn werkschoenen en hij kan ze goed gebruiken. Ik heb nog wel een stel in de kast staan. Ook laat ik mijn noodrantsoen van een kilo notenmuslie achter en mijn badlaken van het waterbedrijf. Dat geeft enige ruimte in mijn koffer die de heenreis zeer efficiënt was ingepakt. Bij het herpakken zie ik dat ik drie kwart van de spullen niet heb gebruikt of nodig heb gehad. Tegen half negen ben ik klaar. De grote koffer is stampvol en de kleine nog bijna leeg. Dat is goed. Ook heb ik een heerlijke douche genomen en kan er qua fris zijn wel even tegen. Ik ga voor het ontbijt naar de veranda buiten. Laura wacht ons al op bij entree. Ik weet dat ze al een uurtje aanwezig zijn voor de voorbereidingen. Carlos komt snel achter me aan en we eten gezamenlijk ons ontbijt. Tijdens het ontbijt praat ik nog lang met Laura over de mogelijkheden voor haar in Mozambique. Het wordt zo laat dat Carlos al lang is vertrokken en staat te drentelen bij zijn voordeur. Het is pas half tien, maar ik weet dat hij graag op tijd weg wil. Hij moet nog wat dingen regelen in Maputo en wil graag naar zijn vriendin. Zij woont in Maputo en hij in Nampula (ongeveer een uur vliegen en of een dag met de bus). Dan zijn de uurtjes spaarzaam, zeker als je bedenkt dat samen slapen onder 1 dak geen optie is. Hij moet terug naar het hotel en reist zondag af naar huis. Binnen een kwartiertje ben ik gereed met inpakken en João brengt mijn koffers naar de auto. Ik neem afscheid van Laura en wens haar veel succes. We gaan bij de waterzuivering langs voor wat foto's en dan vervolgen we onze weg terug naar Maputo.

Het landschap is prachtig evenals de dorpen waar we doorheen komen. Het is druk op zaterdag en komen van alles tegen onderweg. Veel vrachtverkeer met onder andere suikerrietstengels, busjes die meer olie gebruiken dan benzine en mensen die de zaterdagboodschappen halen in de dorpen. Daar is het dan ook druk op de marktjes. Nu we over een lange afstand reizen valt me op dat elk dorp zijn eigen specifieke handarbeid ontwikkeld. Zo kent het ene dorp veel aardewerk op de markt, terwijl een ander dorp weer rieten manden verkoopt. Ik bedacht me dat handenarbeid hier lokaal geschied en wordt overgedragen aan dorpelingen. Elke markt kent een bonte verzameling aan groenten en fruit. Een hele kleurrijke belevenis om langs te rijden steeds bedenk ik me om te stoppen, maar een later is het weer weg. Onderweg komen we in sommige gebieden cashewnoten tegen en ergens anders weer Mozambikaanse drank. Naar ik heb gehoord is het laag alcoholisch en gemaakt van rietsuiker. Het zit meestal in grote plastic PET-flessen van ongeveer 5 liter. Het ziet er troebel en goor uit in die flessen en heb het niet geproefd. De verkopers staan om de 100 meter aan beide zijden langs de kant van de weg. De flessen staan op een plateautje haaks op de weg neergezet. Het is wel een leuke vertoning om te zien. Er zijn ongeveer 20 uitbaters per keer en dan weer niets om na een half uur weer op te duiken. Ik heb nooit iemand gezien die iets kocht. Er gaan nieuwe wagens over de weg maar ook voertuigen die eigenlijk geen auto meer heten. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de definitie van een automobiel hier. Er gebeuren zeer regelmatig ongevallen met meestal alleen maar blikschade. Die nooit wordt hersteld. Toch zie ik voertuigen langs de weg die zijn achtergelaten in een positie dat ik me afvraag of de bestuurder nog leeft. Gezien de hoeveelheid roest is het vaak een tijdje geleden. Bruikbare onderdelen zijn allang weggenomen door anderen die er een bestemming voor hebben. Ik hoorde een verhaal dat als jij je auto niet snel genoeg op haalt uit de garage na een reparatie het kan zijn dat onderdelen worden vervangen omdat er een nieuwe eigenaar/betalende klant voor is gevonden. João rijdt hard door en zelfs wat onrustig. Later blijkt dat hij graag naar huis wil omdat er problemen zijn thuis. Bij het vliegveld neem ik afscheid van João en ga met Carlos naar binnen. Hij staat erop mee te gaan en samen te lunchen al vind ik het prima dat hij naar zijn vriendin gaat. Aan alles merk ik dat hij ook graag weg wil. Na een half uur vind ik het genoeg en neem afscheid van hem. Zelf moet ik nog drie kwartier wachten voordat ik mijn koffer kan afgeven. Ik besluit een deel van dit verhaal te schrijven en na een half uur wil ik afrekenen. Dit gaat niet zonder slag of stoot en ik zal je de details besparen, maar was alleen erg verbaast. Het inchecken gaat wonderwel gemakkelijk. We nog even de nodige formulieren weer invullen. Ik heb ze gelukkig eerder gezien, ze zijn dezelfde als toen ik binnenkwam in Mozambique. Met dezelfde vragen over reis en verblijf. Ik maak er korte metten mee en ze accepteert het geheel, gelukkig. Achter de gate gaat de tijd snel en voordat ik het weet gaan we omhoog. Het is schemerig en Maputo verdwijnt langzaam aan mijn zicht. Een enorme stad van ongeveer 1 miljoen inwoners, geen flats, dus de stad bestrijkt een groot gebied. Aan boord heb ik even verbinding met map.me. Het geeft duidelijk aan wat de hoogte is en de snelheid. Elke hobbel zie ik het vliegtuig tientallen meters dalen en na veertig minuten wordt de landing ingezet. Ik merk dat omdat de hoogte snel afneemt. Ik krijg de kriebels van deze informatie en doe het uit. Na een uur volgen een aantal scherpe bochten en een zachte landing in Johannesburg. Dit geeft vertrouwen in het vervolg van de reis. In Johannesburg doe ik inkopen voor thuis. Ik was al vastbesloten hier de presentjes te halen en de afgelopen weken hebben hier geen verandering in gebracht. Er waren nog wel mooie dingen achter de gate in Maputo, maar ik had het idee dat ik niet alles door de douane zou krijgen. Ik heb het daarom laten liggen. Momenteel zin ik achter een heerlijke pizza in een prima stoeltje met een colaatje te wachten tot de tijd verstrijkt. Tot ziens en misschien tot gauw. Ronald.