de eerste werkdag

Laat ik beginnen met jullie te bedanken voor de vele reacties. Niet omdat ik het momenteel hard nodig heb om een hart onder de riem te hebben maar gewoon omdat ik het leuk vind te ervaren dat er zoveel mensen meeleven met mijn avontuur. Als tweede moet meedelen dat ik dit verhaal eerder heb geschreven. Ongeveer drie uur geleden. Bij het verzenden van het bericht ging het fout en viel de verbinding weg. Opgeslagen was het niet. Enkel een flard van de eerste zin. Waar was ik gebleven. Na het ontbijt zetten we ons in de auto om naar kantoor te gaan. Het bevindt zich achter een farmaciewinkeltje. Daar aangekomen is het even wachten op de mensen die met ons meegaan. Eenmaal gearriveerd gaan we een kantoor binnen. Aan de rechterzijde kent het gebouw een lange gang open naar buiten en 4 kantoortjes aan de binnenkant. Aan de rechterkant loop je de farmacie via de achterkant naar binnen. We lopen naar het laatste kantoortje en er komt je een muffe lucht tegemoet van schimmel. Eenmaal binnen wordt mij het lucht afgeknepen van de muffe lucht. Het schimmel vangt zwaar aan het plafond. Ik heb te doen met de vrouw die hier waarschijnlijk dagelijks vertoeft en vraag met af waarom ze geen gat in de muur maken voor ventilatie. In het kantoor wordt een voorstel gedaan om eerst de administratie te bekijken of eerst een bezoek te brengen op locatie. Ik zie een stapel papieren op het bureau liggen en hoef geen seconde na te denken over de keus, we gaan het veld in. In 2 SUV's en 6 man gaan we op pad. Al snel blijkt de bolide toch niet zo een luxe. Het pad is een aangelegde zandweg welke voor een groot deel is weggespoeld. Toch volstaat alles hier wat ik als idyllisch beeld heb van Afrika. Ik zie een dorp met veel ronde lemen en rieten hutjes met rieten puntdak. Ik zie enorme palmbomen met kokosnoten, ik zie papaja, citroen- en rijpe sinaasappelbomen en natuurlijk heel veel bananebomen. Bij aankomst op locatie zie ik een wit gebouw met blauwe ramen en deuren. Een betonnen etalage met een groot voorraadvat voor water erop torent hoog boven alles uit. Er staat en oud hek omheen en door het hek steekt een harde plastic slang. Er staan een aantal vrouwen en kinderen te wachten met grote emmers en jerrycans. Aan de andere kant van het hek staat een vrouw die de toevoer van het water regelt uit de slang. Voor 1 meticai krijg je 20 liter water, omgerekend 2 cent. Aan de andere kant van de weg staan een groep vrouwen de was te doen. Als ik uit de wagen stap wordt ik met grote interesse gade geslagen. Ik laat het gelaten over me heen komen. Binnen in het gebouw is het chaotisch. De elektrische installatie is een ramp. Carlos inventariseert alles en we gaan vervolgens naar de winputten. Als we aankomen bij put 1 blijkt dat ze de pomp bij het omhoog halen zijn verloren, deze ligt nu op de boven van de put, ongeveer 160 meter naar beneden. Bij aankomst bij put 2 ( bomba no 1; ofwel pomp nummer 1) blijkt dat deze op slot zit. De sleutel was in beheer bij een man, maar die is overleden en de sleutel is zoek. De bron heeft maar een paar weken water gegeven en hield er toen mee op. De put staat al uit sinds 2014. Bomba no 2 is in augustus overleden nadat deze een paar uur eerder was geplaatst. De elektrische installatie is half uitgebrand, maar die doet het nog wel. Zeggen ze met een glimlach. Bomba no 3 werkt nog wel. Deze levert 7 m3 water per uur en voorziet de hele stad. Nadat we alles hebben aangehoord en vastgelegd gaan we met de wagen langs een ander opslagpunt van water. In kruip boven op de toren en heb een magnifiek uitzicht. Achter het woud van palmen heb ik zicht op de lagune van quissico en de Indische oceaan. Ook hier staat een jonge vrouw het water te verdelen. 1 metical voor 20 liter water. We hebben nog een punt te gaan en is een einde rijden. We komen door een savanne waar we stoppen bij wat winkeltjes die fruit en frisdrank verkopen in de buurt staat een kleine watertoren zoals eerder beschreven. Ook een jonge vrouw int hier het geld in ruil voor water. Deze punt zit onder de grond en is voorzien van een zware betonnen deksel. Toch heeft iemand van het particulier waterbedrijf de pomp proberen te stelen. Die zijn van het motto "de een zijn brood...." of zoiets. Nu dit bezoek stel ik voor met elkaar te gaan lunchen. Ik betaal, of eigenlijk betaald de organisatie, en iedereen gaat graag mee. We zijn onderhand met 9 personen. Iedereen besteld kip en de meeste een grote portie. Zoals ik nu weet verbieden de meesten niet veel en de meeste mannen van het waterbedrijf hebben al tijden niet betaald gekregen. Ander werk is er niet voor mannen op leeftijd en daarom blijven ze hangen. Een goede maaltijd maakt voor hun de dag goed en de eindafrekening was 50 euro. Het was een goede maaltijd. Elke keer krijg ik een knoop in mijn maag en tranen in de ogen als ik hier over nadenk. Als ik het leven aanschouw in het dorp dan zie ik blije mensen. Langs de kant van de weg zie ik veel mensen die plezier hebben met elkaar. Er is enorm veel interactie. De hele dag door. Ik kom tot besef dat de mensen hier rijk zijn. Het geld maakt ze echter arm. Na de lunch gaan we in klein gezelschap naar een opslagplaats van water voor bomba no 1 en bomba no 2. Deze is dus al langere tijd buiten gebruik en de mensen hier zijn afhankelijk van water elders uit de stad. De opslag bestaat uit een watertoren die hoog boven de stad uitsteekt. Hij is gebouwd door Italianen in de koloniale tijd, ongeveer 1950. Omdat we veel data verzamelen merk ik dat dit het hoogste punt is. Ik kom tot goede, maar ook droevige inzichten. Het systeem dat ooit is aangelegd is in prima balans. Door gebrek aan geld of kennis en stijgende vraag  aan water is de balans verstoord. Hier praten we over tot de schemering en dan vind ik het welletjes. We gaan naar ons appartement nadat ik de nodige megabitjes heb aangeschaft. Eenmaal in het appartement blijkt dat de vrouw des huizes geen eten heeft kunnen halen en zijn we aangewezen op onze vertrouwde cafetaria. Ze is blij ons te zien en we bestellen deze keer geit. Binnen 10 minuten komt de kok binnen met her eten. Lekker zegt Carlos op zijn beste Nederlands en ik ben het met hem eens.