verslapen

Deze dag doorgebracht in de omgeving van Bilene. Het waterbedrijf hier wil een aantal uitbreidingen doen op het bestaande leidingnet en de vraag is of het huidige netwerk toereikend is voor een dergelijke aanpassing. Hiervoor zijn we in de auto gestapt om de uitbreidingsgebieden te onderzoeken. Maar laat ik beginnen met de eerste dag in Bilene. Ik had de telefoonwekker op half zeven gezet, maar het geluid stond uit dus deed het niet. Carlos, mijn collega slaapt in de ruimte naast me en we zijn van elkaar gescheiden door onze voordeuren, maar ook de tussendeur. Hij klopt om half acht op de tussendeur en ik schrik wakker. Shit. Op de eerste dag verslapen is niet slim en ben bang dat veel mensen moeten wachten. Om twintig voor acht trek ik de deur achter me dicht voor het ontbijt, Carlos komt nog achter me aan. De ontbijtruimte is op het veld naast mijn appartement en is open aan alle kanten met een rieten kap. Rechts is een open keuken en recht voor me een lounge met veel bank en heel veel kussens met tv die altijd aanstaat. Links staan een aantal tafels voor het ontbijt. In de keuken staan 2 vrouwen Portugees te praten en ik heb sterk het vermoeden dat de blanke vrouw Nederlandse is. Ze gaat ons voor naar de tafel en ik besluit haar in het Nederlands aan te spreken. Ik zeg, volgens mij ken jij Nederlands spreken. Ze bevestigd dit met en ja, dat klopt. Carlos zijn mond valt open van verbazing. Hij was hier eerder geweest en wist dat ze Nederlandse was. Hij had het me later willen vertellen. Ze heeft blond haar met blauwe ogen, zeg maar oer-Hollandse (in plaats van kaaskop) meid. Velen verwarren haar met Zuid-Afrikaans. Het is heerlijk om even Nederlands te kletsen. Ze woont hier al 4 jaar en is getrouwd met een Mozambikaan. Het ontbijt moet nog klaargemaakt en voordat we eten is het ver voorbij acht uur. Ik laat het los, dit is Mozambique. Het ontbijt is goed. 2 gebakken eieren en 2 geroosterde broodjes. Verder is er kwark met flackes of muesli, jus d'orange en melk. Thee en oploskoffie. Als we klaar zijn met het ontbijt gaan we naar voren waar João, geen Juan, klaarstaat met de auto. De ã van João spreek je wat lui en nasaal uit. Ik oefen het veel want veel woorden kennen deze letter. Aangekomen bij het kantoor staan er 4 mannen buiten te wachten, maar de man die ons zou begeleiden is er niet. Dit geeft maar weer aan dat je hier niet moet stressen om op tijd te komen, dat doet niemand. Toch is Carlos ook geïrriteerd en we besluiten weg te gaan. Onderweg komen we de jongen tegen waar we mee hebben afgesproken. Hij doet de financiële wandel van dit bedrijf. Ook kent hij de installatie goed. We pikken hem op en rijden terug aar kantoor. Een kort gesprek in een bomvol kantoor en dan gaan we naar de zuivering. Het is een oppervlaktewaterstation die het water haalt uit een groot meer welke gevoed wordt door een rivier uit het binnenland. Het station in gebouwd in 2014 en ziet er van buiten nog er goed uit. Echter door tekortkoming van het elektriciteitsnet (veel te veel vermogen geleverd, wat ik veel te vaak hoor) is veel elektronica gesneuveld en dient nu handmatig worden gestuurd. Het elektriciteitsbedrijf haalt zijn spreekwoordelijke schouders op. Alles is kapot sinds 2015. Alleen de pompen werken nog naar behoren. Dit is niet het enige dat stuk gaat overigens. Ook tv's en andere elektronische apparaten bij de mensen thuis gaat kapot. Het is een eenvoudig zuiveringsproces, waarbij alles onder hydraulisch verval verloopt, Ik heb collega's die hier een warm gevoel van krijgen. Het probleem wat ik hier zie is dat er helemaal geen zuivering plaatsvindt. Alle stappen worden wel doorlopen, maar de stappen hebben nauwelijks effect. Aan het eind is het nog nagenoeg rivierwater. Alles is open, ook aan het eind waar het schoon water zou moeten zijn. Afdekking met kleden is lang geleden verdwenen. Men heeft geen enkele training of opleiding gehad om dit systeem naar behoren te laten verlopen. Gelukkig is hier de chloordosering wel op orde. Een kleine pomp (90 m3/h) brengt het water naar een hoger gelegen watertoren. Dit is een behoorlijke jongen uit de Portugese tijd. Naar ik nu weet, torent hij overal bovenuit en kan ik hem zien vanuit de wijde omtrek en alle windrichtingen. Na het bezoek gaan we lunchen in een tentje, welke uitkijkt over de lagune. Op de voorgrond een aantal palmbomen langs de kant van de weg. Aan de overkant wat niet afgebouwde huisjes en verder naar beneden het stand en het water. De kaart is eenvoudig, kip of vis. Voor vis moet je naar de vriezer om aan te geven welke vis je wilt. Deze wordt dan voor je bereid. Ik ga voor de kip. Pas laat in de middag zijn we uitgegeten en ze sluiten het kantoor om half vier (!) We hebben nog een half uurtje en ik wil graag een korte introductie van het distributienet. Stipt half vier staan we buiten. We zijn dus vroeg in het appartement. Ik trek mijn korte broek aan en ga naar het strand. Carlos heeft het druk met rapportage en gaat niet mee. Via een erg gammele trap kom je op het stand. Het ziet er fantastisch uit hier. Er is een grote lagune voor me met een klein strand. Er liggen diverse bootjes van vissers maar er is verder niemand op het strand. In de bomen achter me, hangen veel kleren te drogen, maar ook hier zie ik geen mensen. Vroeg in de avond gaan we wee rop zoek naar een restaurant. In het complex kunnen we niet eten. We komen uit bij hetzelfde restaurant als gisteravond. Het is enorm, maar we zijn de enige gasten. De TV staat aan op voetbal. Portugal tegen Rusland, ik kan me een slechtere keus voorstellen. Ik ga voor de kip, maar dan met weinig rijst en geen patat en sla. Sla wordt sterk afgeraden door de GGD. Verder eten we zo vaak warm en veel dat mijn maag en darmen enigszins in opstand komen. Het bord bevat echter naast de kip, 3 maal de normale hoeveelheid rijst en groenten. Geen patat, dat hadden ze goed begrepen. Ik laat veel staan van dat me is aangeboden.