onafhankelijkheidsdag

Dit weekend is het Onafhankelijkheidsdag voor Mozambique. De dag dat de onafhankelijkheid van Portugal is ondertekend op 25 juni 1975. Ik was bijna 7. Daarnaast is het eind van de Ramadan. Normaal is het groot feest in Bilene als toeristische trekpleister, maar door het slechte weer van de laatste dagen en de crisis die het land doormaakt blijft het vrij rustig. De zaterdag is een werkdagje. We werken aan het rapport van Quissico en kijken even op de zuivering of het niet erg uit de hand loopt na de acties van gisteren. Verder geen noemenswaardige dingen. Op deze dag vul ik de andere uren met lummelen. Ik ben toe aan een paar dagen vrij van werk. Ik zit op mijn veranda en geniet van de zon. Verder heb ik geen behoefte naar het strand te gaan of naar de stad. Aan het eind van de dag ben ik wat onrustig omdat ik mooie tijd eigenlijk niets doe. Het werk zit me te hoog. Voor de oceaan is het te laat en besluit dat we morgen niet gaan werken. Ik wil graag naar de oceaan. Het schijnt dat er zeeschildpadden zijn. Een ritje met de auto is anderhalf uur en met de boot 20 minuten. De volgende dag wordt ik rond negen wakker ga tegen half 10 voor ontbijt. Het ontbijt is zoals ik al gewend ben en geniet van het mooie weer voor me. Ik zit onder tent-veranda alla balustrade bijna buiten. Het uitzicht blijft fantastisch. Een tuin met groen gazon en bloeiende struiken en een klein hek die het buiten scheid. Buiten is een redelijk steile wal naar het strand die met een gammel trappetje is te bereiken. Er staan veel fruit en palmbomen die me het uitzicht op de lagune wat ontnemen. Toch zie ik zee en de overkant van de lagune. Ik kijk naar hoge okergele duinen welke begroeid zijn met allerlei groen. Er is maar weinig bewoning aan de overzijde. Een paar riante huizen net onder de toppen van de duinen en wat dorpjes aan de voet. Tijdens het ontbijt wordt ik aangeschoten door Linda om even naar de tv te kijken. Ik zie beelden in zwart/wit van legers en overwinning uit de naoorlogse jaren. Ik moet gelijk denken aan de politionele acties in Indonesië. Het zijn vergelijkbare beelden, zover als ik het heb gezien. Ze geeft aan dat de officiële handelingen van de Onafhankelijkheidsdag al zijn geweest en dat er nu verslag wordt gedaan van de strijd. Even later komt mijn vriend aanlopen voor ontbijt. Tijdens het ontbijt vraag ik toch of hij vindt dat Mozambique beter af is zonder inmenging van de Portugezen. Hij is verbaast over de vraag en geeft aan aantal malen aan dat het ging om slavernij. Natuurlijk is Mozambique nu beter af. Hij verteld me het verhaal van de onafhankelijkheidsstrijd. De grote ommezwaai is begonnen, nadat Portugal een belangrijke koning uit het midden van het land in Portugal vermoord en teruggestuurd naar Mozambique. De koning wilde niet dat zijn onderdanen als slaven tewerk gesteld zouden worden. Dit leidde tot onrust en een aantal mannen vluchten naar Tanzania om met behulp van onder andere westers geld en Russische wapens in het geheim getraind te worden voor de val van het Portugese regime. We praten hier over de hoogtijdagen van de koude oorlog. De invasie startte in 1963 en leidde uiteindelijk tot de onafhankelijkheid in 1975. De man die hem startte heeft het overigens niet overleefd en werd verraden en vermoord in Tanzania. De man hem opvolgde is Samora Machel, tevens de eerste president van Mozambique. Hij leidde het land op communistisch grondslag. In 1986 crasht het vliegtuig met de president aan boord onder verdachte omstandigheden in Zuid Afrika. Dit leidt tot een burgeroorlog die aanhoudt tot 1992. Kort na afschaffen van de apartheid in Zuid Afrika wordt ook hier een vredesakkoord getekend en kan Mozambique beginnen aan de wederopbouw. Het land is echter door de burgeroorlog verworden tot een van de armste landen ter wereld. Some lecture I heared. Nee, Carlos is blij dat hij leeft in deze tijd, in een land van fragiele democratie maar zonder slavernij. Tegen half twaalf stappen we in de auto om naar de andere kant van de lagune te gaan. Ik denk nog dat we wel rond kunnen en verwacht een 3 tot 4 uurtje onderweg te zijn. Buiten de stad is het een landschap dat ik herken en liever zie dat het stadje. We rijden een half uurtje door heuvelachtig gebied over zandwegen door een soort savanne. Een giraffe zou hier niet misstaan, maar die zijn hier niet evenals ander groot wild. Eigenlijk is hier niets. Ook geen huisjes, geen mensen, geen kip (haha, beetje veel van gegeten vandaag; anderhalf om precies te zijn). Het is een desolaat gebied en dat bevalt me goed. Carlos geniet hoorbaar achterin. Ik zit eigenlijk altijd voorin, aan de linkerkant zonder stuur. Joao stuurt de wagen met redelijke snelheid door het soms mulle zand. De auto drijft dan op het zand maar je merkt dat hij dit gewend is. Ik kan met een gerust hart genieten van de omgeving, hij brengt ons waar we willen zijn. We komen aan de noordzijde van de lagune. Er is een klein dorpje die toegang geeft tot het duingebied en de oceaan. Het duingebied is hier ongeveer 2 kilometer breed en er gaat een pad naar de oceaan en een ander naar een dorpje aan de lagune. We houden na een aantal kilometers links aan en vervolgens onze weg over een smal pad van mul zand. Na een korte rit komt de wagen niet verder. Ondanks verwoede pogingen lukt het niet de auto nog verder te krijgen. We gaan terug en op zoek naar een andere passage. We komen uit aan de lagune en ook her is het fantastisch. We spreken een paar jongetjes aan of we nog verder kunnen voor het strand. Ze hebben allemaal een zelfgemaakte auto. De auto's bestaan uit gevlochten ijzerdraad die de auto vorm geven. Het geheel is ongeveer 40 centimeter lang en er steekt een stok achteruit om de wagen voort te bewegen. De wielen bestaan uit colablikjes. Ze zijn niet zo breed als het blikje, hooguit 4 tot 5 centimeter, zonder platgedrukt te zijn. Ook de lagering van het wiel ziet er vakkundig uit. Het geheel ziet er erg mooi en uiterst precies uit en verwacht eigenlijk dat de vaders aan het knutselen zijn geweest. Op hetzelfde moment vertelt Carlos dat hij vroeger ook zo'n auto heeft gemaakt. Ik zie ze hier veel en ze doen me nog het meest denken aan de speelgoedeendje van mijn eigen kinderen. De eend had rubber flapvoeten met een duwstok. Uren is er mee gewandeld. De jongens geven aan dat we niet verder kunnen. We zien echter wel een weg en willen niet opgeven. We rijden door en komen even later een jonge man tegen die hetzelfde verhaal verteld. We moeten terug. We proberen nog 1 maal om omhoog te komen. Ook deze keer blijven we steken en er zit niets anders op dan terug te gaan. Ik maak een kleine rekensom en kom tot de conclusie dat de boot nog best een optie is. We gaan terug en vragen Laura haar mannetje te bellen voor een boot. Een kwartiertje wachten en dan haalt hij ons op vanaf het stand voor het appartement. Een kwartiertje kan ik wel wachten. Het mannetje belt echter na 5 minuten terug en geeft aan dat het een kwartiertje langer duurt, een half uurtje dus. Dan wordt het wel kort en de zon daalt al snel. Na lang beraad blijven we wachten. Voor een beetje energie in de camera heb ik een kabeltje nodig en ga terug naar het appartement. Binnen 3 minuten wordt ik gebeld dat de boot er is (?). Het is een klein motorbootje met plaats voor maximaal 6 personen inclusief stuurman. Het wordt bestuurd door een cocky ventje met een zware gouden ketting om zijn nek en een basebalcap. We namen plaats achterin en hij geeft direct vol gas. De boot komt met zijn neus ver uit het water. Een wilde rit brengt ons binnen 5 minuten staan we aan de overkant. We worden afgezet aan de rand van een kunstmatige zandduin van een paar honderd meter, vermoedelijk aangelegd om te voorkomen dat de oceaan te veel invloed heeft in de lagune. Aan de zijkant is een hoge rots welke voornamelijk bestaat uit sediment van koraal. Over de duin komen we bij de oceaan. Onbeschrijfelijk mooi om te zien. Het strand bestaat uit okergeel grof zand. Het helderblauwe water van de oceaan beukt stevig tegen het stijl aflopende deel van het strand. Metershoge golven richten zich op en slaan stuk op het strand om vervolgens uit te waaieren over het strand. Door het grove zand zakt een deel van het water weg door het zand en droogt voor een deel op. Krabbetjes proberen in de branding stand te houden maar worden allemaal verzwolgen door het water. Lopen op het strand is zwaar door het grove mulle zand. Om de zeeschildpadden te zien moeten we om een rots die uitsteekt richting oceaan. Er is een smal pad waar ook de golven invloed laten gelden. Zonder natte voeten komen we aan de andere kant. Een enorm en verlaten stand is de beloning van een paar minuten lopen. De golven spelen onverminderd met het zand in de branding. Ik pak een vuistdik stuk massief wit koraal en gooi het in de branding. De volgende golf neemt het op en gooit het met gemak meters verder op het strand. Aan het eind zijn een paar jongens aan het zeevissen. Ze geven aan dat dat de schilpadden hier zijn. We gaan toch een hoge duin op omdat ons is verteld dat daar een stand is waar schildpadden zijn. Boven op de duin is een steile klif van wel 40 meter. We hebben een goed uitzicht op de oceaan beneden ons. In de diepte zien we de eerste schildpadden. Even zijn ze boven om een paar golven later weer te verdwijnen. We zien enkele tot een tiental schildpadden op een relatief klein gedeelte van het strand maar geen enkele schildpad komt aan land. We houden het een half uurtje vol in dit gebied en gaan dan terug naar de boot. Tegen schemering worden we afgezet op het stand nabij het appartement. Tegen half zeven gaan we voor het eten naar een nieuw restaurantje. Het is aan de andere kant van de lange boulevard. Halverwege wordt de boulevard gesneden door een rotonde. Aan onze zijde bestaat ze voornamelijk uit open gebied met terrassen waar jeugd deze dagen samenkomt om te dansen en te drinken. De muziek wordt verzorgd door de wagen met de grootste muziekinstallatie. Harde muziek klinkt hier over de boulevard. Aan de andere kant van de rotonde zijn er kleine uitbaters die van alles aan de man willen brengen, zeker in deze dagen. Aangekomen in het restaurant kies ik voor Calimaris. Ik verwacht een soort ingsvisringen of een hele octopus, zoals eerder deze week. Deze keer is een vierkant wit stuk (vis?) ter grootte van een servet. Het smaakt naar inktvis en is eigenlijk wel oké. Beetje boter en citroensap geven het geheel wel smaak. Toch maar weer iets anders morgen. Terug naar het appartement stapt Carlos bij de jeugd uit de auto om iemand te begroeten. Ik ben niet blij met de actie en geef naar Joao aan om de auto aan de andere kant van de weg stil te zetten. Deze dag voel ik me buitenstaander in een feest tegen de overheersing van een westerse maatschappij. Ik heb me nog nooit onveilig gevoeld tijdens mijn missie en ook nu niet. Mozambikanen zijn heel hartelijk en zoeken makkelijk contact. Toch wil ik mij niet mengen in deze groep feesten jongeren. Carlos is binnen een paar minuten terug en we vervolgen onze weg naar het appartement. Ik haal een paar biertjes uit de koeling en laad een filmpje voor de avond. Ik kies vandaag voor “What's eating Wilbert Grape” met Juliette Lewis, Johnny Dep en natuurlijk Leonardo DiCaprio. Match in the gastank Boem Boem!