een nieuwe dag

Vandaag is het vrijdag en na de rollercoaster van gisteren wordt ik een beetje brak wakker. Na een heerlijk warme douche voel ik me stukken beter en ga ik op voor het ontbijt. Ik ben de enige gast in het verblijf en mijn gebakken ei met toast worden klaargemaakt. Er is fruit met kwark, welke ik eet omdat het lekker is maar ook omdat het wordt aanbevolen om de malariapil weg te werken. Ik heb steeds meer weerzin tegen deze pil, omdat er helemaal geen muggen meer zijn. Carlos komt ook aanzetten voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt raken we al snel weer in discussie. Hij is een jongen van 26 en heeft een universitaire opleiding gedaan in Mozambique. Hij heeft les gehad van professoren van de TU-Delft in civiele technieken die vanuit een ander project eerder naar Mozambique zijn gehaald. Hij heeft veel kennis op het gebied van drinkwaterproductie en distributie. Een hele slimme en gedreven jongen, heel anders dan veel van de mannen die ik om me heen zie. We discussiëren veel over drinkwater en de situatie in zijn land. Heel graag verteld hij over het onrecht wat hier plaatsvindt en over de manier zoals dingen in Mozambique worden aangepakt. Zo ook deze ochtend legt hij uit dat er keuzes gemaakt worden bij veel drinkwaterbedrijven die in Nederland niet mogelijk zijn. Aangezien arbeid hier niets kost (zeker als je de mensen niet betaalt), is een belangrijke kostenpost voor de productie van water de energierekening. Om de kosten te drukken zijn er veel bedrijven die niet 24/7 leveren. Door gewoon de pomp uit te zetten wordt de rekening laag gehouden. Het feit dat je dan geen water maakt is secundair. Veel waterbedrijven kunnen de rekening helemaal niet betalen dus veel keus is er niet. Gisteren hebben we besloten wat langer bij het appartement te blijven aangezien ons contactpersoon wat zaken te regelen heeft. We hadden afgesproken tegen negen uur op kantoor. Hij zou ons begeleiden naar de zuivering. Hij belt om half negen dat hij weg moet voor zaken naar een andere plaats. We starten onze computer op om het rapport van Quissico verder af te maken. De Nederlandse meid van hier, zeg maar dat ze Laura heet, is er ook en we praten over het slechte weer en de belangrijkste feestdag in Mozambique het komend weekend. Normaal een tijd dat veel Mozambikanen hier heen trekken, maar door het slechte weer en de crisis het een beetje laten afweten. Het complex heeft een eigen watervoorziening en ik vraag of ik het mag zien. Ze hebben een eigen pomp en een groot vat op het dak. Het systeem erna wordt op druk gehouden door een pomp. Dit verklaart de heerlijk douche deze ochtend. Veel bedrijven hebben een eigen voorziening omdat ze niet kunnen vertrouwen op het waterbedrijf. We raken aan de praat en ze blijkt uit Friesland te komen. Ze heeft hier rondgereisd en uiteindelijk gebleven. Ze heeft een vriend en een zoontje van 2 jaar. Aan alles merk je dat er bij haar veel twijfel is over de gang van zaken in Mozambique en haar leventje in Bilene. Graag zou ze naar een andere plaats in Mozambique willen, maar ook voor haar is het vinden van een baan niet makkelijk. Er is geen LinkedIn of andere mogelijkheid via internet een baan te vinden. Hier gaat het via direct contact en de banen zijn schaars. Dit jaar zijn ze in Nederland geweest, je kunt je voorstellen dat dit wel tot vragen dwingt hoe je verder wilt. Met een zoontje van 2 maak je definitieve keuzes, zeker als je naar een ander land gaat. Ik wens haar wijsheid bij het maken van een goede keuze. Tegen half elf gaan we naar kantoor waar de man in kwestie gewoon aanwezig is. Er gaat wat Portugees over en weer en ik ben niet geïnteresseerd waar het over gaat. Ik vertrouw toch al niet veel van wat hij zegt en beweerd. Ondertussen voel ik me baldadig en struin rond in zijn kantoortje als een verveelt FBI-agent die geen antwoord krijgt op zijn vragen. Ik open wat dozen en pak wat dingen op. Vanuit mijn gevoel merk ik dat hij onrustig wordt. Hij geeft aan dat hij druk is en vraag een operator mee te gaan. Er is een ladder gevonden waarmee we in de filters kunne kijken. Met de auto rijden we naar de zuivering. Eenmaal binnen beklimmen we de ladder om bovenin het filter te kijken wat er mis gaat. Wat blijkt, 1 van de 3 filters staat gewoon uit en al het water is weg. Ongelofelijk. De niveauregelaar, zeg maar een vlotterschakelaar uit de toilet met kurkje ten grote van een skippybal, is kapot. De skippybal is verdwenen en als de toevoerafsluiter open zou staan wordt deze niet beperkt. Daarom staat hij dicht. Dit is al een maand zo en de operator zegt dat hij het water heeft afgelaten voor ons om het grind te zien. Ik geloof maar weinig meer dat me verteld wordt. Na een aantal testen besluit ik het filter in bedrijf te nemen. Dit kan door de toevoerafsluiter sterk te knijpen. Hierdoor krijgt de biologie in het filter voeding en zuurstof. De kans bestaat dat de kwaliteit slecht is maar dat is het ook als ze nog langer wachten. De operator voert de werkzaamheden voor me uit en lijkt wel tevreden. Terug op kantoor confronteer ik de directeur (onze financiële man zo nu blijkt) van amper 27 jaar met dit probleem en waarom hij dit niet heeft verteld. Hij vond het niet belangrijk. Het enige belang dat hij heeft is de subsidie (donorgeld noemen ze het hier) opstrijken die aan het eind van het jaar eindigt. Hij wil dit investeren in het distributienet om zo meer geld te genereren. Dat wij rondneuzen in zijn zuivering vind hij hoogst ongemakkelijk en ik begrijp wel waarom. Mijn visie is dat je eerst het water moet maken om het te kunnen verkopen. Hier geldt eigenlijk alleen het aantal aansluitingen. We zijn tegen half vijf bij het appartement en val op bed in een diepe slaap. Tegen 6 uur wordt ik wakker en we maken ons op voor het eten. Ook het eten valt wat tegen vandaag. We gaan naar een hotel en naast 2 andere gasten zijn we alleen. De ober geeft ons de uitgebreide menukaart maar zegt erbij dat er alleen inktvis of kip is te krijgen. Ik ga voor inktvis en na ongeveer 3 kwartier komt hij terug met de borden. Et ziet er goed uit maar de inktvis is erg taai. Thuis maak ik me op voor een filmpje. Ik ben blij dat het vrijdag is en dat ik morgen niet wordt gewekt door een wekker.