de eerste 24 uur

Op zaterdagmiddag even voor 4 uur neem ik afscheid van Paula en de kinderen op station Zwolle. Met de trein verder naar Schiphol. Om half negen gaat de eerste vlucht naar Parijs en je moet toch een paar uur van tevoren inchecken. Al met al een hele onderneming als je dit een tijdje niet hebt gedaan. Maar met alle tips en trucks van velen blijkt het allemaal eenvoudig te gaan. De grote koffer gaat als bagage in het ruim en de andere met laptop ed. neem ik mee als handbagage, evenals een rugzak. Alles zit propvol. Daarna begint het wachten. In de trein nog even snel een akoestisch plaatje van Springsteen gedownload en zet de muziek op de koptelefoon. Wat weer een plaat. Hij blijft de hele reis dichtbij. Ik heb zin in de reis en merk dat ik niet zenuwachtig ben voor het vliegen. Dit was altijd wel een ding. Om 8 uur begint het boarden en het vliegtuig vertrekt op tijd. Mooi helder en rustig weer en zie Nederland onder mij verdwijnen. Zoals gezegd Peter kwam ik over Terneuzen en zat aan de goede kant. De Zeeuwse eilanden lagen er schitterend bij. De vlucht gaat snel en tegen half tien staan we aan de grond op vliegveld CDG in Parijs. Een indrukwekkend vliegveld met weinig activiteit. Weer een tijdje wachten voor het vervolg van de reis. Het vliegtuig die me naar Johannesburg brengt staat al klaar. Het is een airbus 380-200. Een reus waar ik al veel van had gehoord en gezien. Landen op Schiphol kan hij niet omdat de banen te kort zijn. Nu ga ik er mee vliegen. Tegen 12 uur gaan we omhoog. Wat een souplesse kent dit schip. Geen druk en geen haast, gewoon rustig omhoog. Gelijk aan een Cessna zo gemakkelijk. Het is al donker als we de lichtstad Parijs verlaten. Het vliegtuig is van alle gemakken voorzien en ik heb een riante stoel. Onderweg niet veel bijzonderheden alleen dat er veel turbulentie is en de stoel is toch niet ze riant is. Slapen gaat in etappes en om 8 uur is bijna iedereen weer wakker. Ik kijk naar buiten en zie een schitterend landschap onder mij. Oude rivierbeddingen van kilometers breed maar ook kaarsrechte wegen van oost naar west zover ik kan kijken. Je ziet dat dit is ontworpen met pen en liniaal op een landkaart. Ook veel grote gaten in het landschap door mijnbouw. Helaas een belangrijke bron van inkomsten voor Afrika. Om kwart voor 9 landen we in Johannesburg. Hier staan er meerdere reuzen op een rij. De Lufthansa, British airways en verderop nog een Aziatische reus. Eenmaal weer door de gate wordt het weer wachten. Ik neem plaats in een lounge ongeveer 100 meter van de landingsbaan. Het doet me denken aan Schiphol van 40 jaar geleden toen een dagje Schiphol een belevenis was. Een enorme bedrijvigheid van vliegtuigen. Landen en opstijgen gaat door elkaar en achter elkaar maar zeer geordend. Het neemt me zo in bezit dat ik bijna mijn aansluiting mis. Tot overmaat van ramp moet ik mijn handbagage achterlaten maar moet mijn laptop meenemen. Aangezien ik veel te laat was, is het geen moment van tegenstribbelen. Tegen half 2 gaan we omhoog en 3 kwartier later landen we op Maputo airport. Tot dusver ging de reis zeer voorspoedig en het wachten hoort er nu eenmaal bij. Tot Maputo. Buiten het vliegtuig krijg ik eerst een dreun van 30 oC en hoge luchtvochtigheid. Eenmaal binnen begint het wachten....... Het loopt volledig in de soep. Er zijn 3 vliegtuigen gelijktijdig geland en iedereen moet iets of nog veel meer. Helaas versta ik geen Portugees en kan het niet lezen. Ik sluit aan bij een groep die een formuliertje in de handen gedrukt krijgt om je bagage op te halen.(!) Helaas heb ik niet bedacht een pen mee te nemen. En die hebben zij ook niet... Een collega had me gelukkig gewaarschuwd. Gewoon wachten en vriendelijk blijven. Ik leen een pen van een ander en na 3 kwartier wachten wordt me verteld dat ik dit niet nodig heb en gelijk naar de douane kan. Oké, ik blij, want de meesten moeten vervolgens aansluiten bij de rij voor een visum (en die heb ik al). Bij de douane is het wachten. Eenmaal aan de beurt wordt me gevraagd om het bewuste formuliertje. Ahhhh, nee. Resoluut word ik weggestuurd. Helemaal perplex sta ik met een nieuw formuliertje in de hand, zonder pen in die gekmakende hitte in een kleine ruimte met veel te veel mensen. Een helder moment verteld me dat ik het oude formuliertje nog heb. Jawel en gelukkig kan ik weer aansluiten. Bij dezelfde dame overhandig ik het formulier. Het is niet compleet want ik ken het adres van mijn verblijfplaats niet. Alleen een vage Portugees mailtje met allerlei gegevens waar ik eerder ook al niet uit kwam. Gelukkig accepteert ze het en kan ik door. Al die tijd heb ik zicht op de bagageband maar zie geen van mijn beide koffers. Eenmaal aangekomen springen 2 mannen op om me te helpen en voor ik het weet hebben ze beide koffers en ben erg blij dat ze er zijn. Een van beide is er al vandoor met de koffers richting uitgang en de koffers liggen al in de scanner. Weer ben ik stom verbaast over de gang van zaken en langzaam komt het besef dat deze man een vette fooi verwacht. Lang kan ik er niet over nadenken want voor ik er erg in heb loodst hij me voorbij alles en iedereen en staan mijn koffers buiten. Daar vind ik het welletjes. Ik verwacht een chauffeur die me naar het hotel brengt. Ik wil hem een fooi toe maar heb wat 2-euro stukken en 20 euro billet. Hij wil geen muntgeld, dus hij heeft pech. Ik moet wachten op de chauffeur en onderwijl velen wegwuiven. Na 20 minuten zie ik Pablo, de man van de taxi. Het is onderhand 4 uur en besef dat ik 24 uur aan het reizen ben. Nog even geduld en dan kunnen we naar het hotel.