De tweede keer

Ineens is het zover. Het is zaterdagmiddag 19 mei 2018 en mijn tweede reis als shorttermer voor Vei naar Mozambique gaat beginnen. Alle voorbereidingen zijn redelijk goed verlopen en mijn bagage was een uur voor aanvang klaar voor vertrek. Paula zal me deze keer naar Amersfoort brengen omdat er werkzaamheden zijn aan het spoor bij Zwolle. En omdat Wouter het weekend ergens in de buurt van Hilversum verblijft en kan ze hem mooi ophalen op de terugweg. Ik heb een dag eerder afscheid genomen van hem op een carpoolplek bij Zuidlaren. Susan is wel thuis en doet alle moeite de emotie niet de vrije loop te laten. Man, wat ben ik trots op ze. Zonder hun goedkeuring had ik deze reizen niet kunnen maken. Ik rijd zelf naar Amersfoort zodat ik me kan focussen op andere dingen dan het afscheid. Susan zit lekker achterin met haar smartphone en Paula en ik praten nog de laatste dingen door. Het leven thuis gaat gewoon door en er zijn wel dingen die er spelen. Wouter voor zijn examen en verder best veel prive-zaken bij vrienden en familie. Ik moet het loslaten, want ik ben te ver weg om het zwaar te laten wegen. We hebben zin in de komende periode. Ook Paula wil de uitdaging aangaan om het zelf te rooien. Op het station zoeken we een cafeetje voor een laatste koffie en keuvelen wat voorafgaand aan het afscheid. De koffie is op en ik moet weg. Een dikke knuffel voor en van mijn beide vrouwen en ik ben op weg. De trein naar Schiphol is op tijd en voor ik het weet sta in de immense vertrekhal van Schiphol waar het wemelt van de mensen. Het is veel drukker dan vorige keer helaas, maar met een rood labeltje “sky priority” kan ik vrij snel doorlopen en is de bagage al onderweg naar Maputo. Hopend dat het goed gaat en deze niet beland ergens in Buenos Aires. De douane is altijd weer een ding. Er waren diverse line-ups waar mensen hun handbagage volledig ontleden en zich half ontkleden omdat de beambte nog niet tevreden is. De man naast me vroeg serieus of zijn broek ook uit moest. Gelukkig hoefde dat niet. Op sokken, zonder jas en ontreimde broek ging hij met de handen in de lucht door het glazen poortje. Aan de andere kant van het poortje waren ze nog niet tevreden en werd hij alsnog gefouilleerd. Ook ik had enige moeite met deze gang. De laptop moest zichtbaar zijn, maar deze lag onderop in de koffer stevig ingebed dus alles moest eruit. Daar sta je dan met je onderbroek in de handen schuchter om je heen te kijken en de hoop dat niemand het ziet. Gelukkig had ik lichte schoen aangetrokken die ik aan kon houden. Dan door het poortje en ook ik was aan de beurt. Mag ik u even fouilleren, zegt een zwaar geüniformeerde man tegen mij. Ik vraag me af of er wel eens iemand nee zegt. Gedecideerd legt hij beide handen rond de bovenzijde van mijn dij en geeft enige druk. Een rare gewaarwording die iedereen kent die dit heeft ervaren. Snel zakt hij af naar de enkel om vervolgens mijn andere dij vast te pakken. Het ritueel duurt nog geen 2 seconden en ik mag mijn weg vervolgen. Op zoek naar mijn bagage probeer ik alles weer ordelijk in te pakken, het moet tenslotte nog een tijdje mee en ik moet voorkomen dat de dingen zoek raken. Al vrij snel komt er een mannetje achter me staan die aangeeft dat hij niet mag helpen met inpakken. Vervolgens vraagt hij waarom ik dit niet doe op de bagagetafel achter me. Geïrriteerd laat ik het tempo een beetje zakken. Voornamelijk om te voorkomen dat ik ben opgefokt nog voordat ik in het vliegtuig zit. Eenmaal aan de ander kant krijg ik zicht op de PC hoofdstraat van Schiphol, met veel bling bling en ander lekkers welke bijna voor niets wordt weggegeven. Overal zie ik mensen met tassenvol van deze bijna gratis dingen. Vorig jaar had ik mezelf getrakteerd op een bijna gratis whiskey van ruim honderd euro. Helaas voldeed hij niet aan de verwachting. Daarom besluit ik deze keer niet mee te doen aan de gekte van taxfree en bestel een broodje in een restaurant en neem plaats voor de grote glazen pui om de bedrijvigheid van Schiphol gade te slaan. Mijn vlucht naar Parijs vertrekt op tijd en alles gaat voorspoedig tot aan Maputo airport. Zoals jullie weten was het vorig jaar het struikelblok en ik had me voorgenomen dat ik beter voorbereid zou zijn dan vorig jaar. De benodigde papieren had ik gekopieerd en op volgorde van gebeurtenis gerangschikt. Eerst het treinkaartje naar Schiphol, dan de vluchten naar Parijs, Johannesburg en Maputo en als laatste de visumaanvraag. Vooraf overgenomen van de gegevens van vorig jaar, gedigitaliseerd en uitgeprint. Er kon niets misgaan. In het vliegtuig naar Maputo zat ik op de allerlaatste rij. Ik had een gammele stoel die alleen een ligstand kende. Eenmaal geland moest ik iedereen voorlaten en dit heb ik gelaten over me heen laten komen. Als laatste passagier stap ik van boord en voel een aangename bries in mijn gezicht en een wolkeloze zon schijnt in mijn gezicht en ik glimlacht terug. Het is ruim 30 graden en de snelheid is er meteen uit. Langzaam en als enige van de passagiers loop ik over het plaveisel van luchthaven Maputo. Bij de deur dringt het tot me door dat achter deze deur de chaos heerst. Ik ben voorbereid en weet wat ik moet doen. Ik open de deur en een walm van mensen komt mij tegemoet. Even schakelen. Het krioelt weer en na korte tijd ontwaard zich de logica. Rondom het loketje voor visumaanvragen wemelt het van de papiertjes en zijn mensen driftig bezig deze in te vullen. Overal probeert met het inkt over te brengen op het papier. Tafels ontbreken en pennen zijn schaars. Rechts van mij zijn de eersten van mijn vlucht al doorgedrongen tot aan de paspoortcontrole. Helaas heb ik te veel gelummeld in de zon. Ik begeef me naar het loketje voor de visum en probeer een niet beschreven velletje te bemachtigen. Het kopie van vorig jaar in de aanslag, klaar om over te nemen. Naast me staan een man zenuwachtig te gebaren dat hij geen pen heeft en waarschijnlijk geen idee heeft wat hij met dit papiertje moet. Tja, het is altijd wel voor iemand de eerste keer. Ik besluit hem een pen te geven. Ik heb tenslotte 3 bij me (er kunnen er ook 2 zoekraken). Voordat ik de pen heb gevonden is de man weg, opgelost in de chaos. Ik concentreer me op het velletje papier. Shit, ze hebben het papiertje veranderd. Goed, kleine tegenvaller, maar met een beetje vergelijken vragen ze vooral hetzelfde. Nieuw is de reden van bezoek. Je kunt kiezen uit werk, zaken, vakantie en nog een paar andere. Tja, wat kom ik hier eigenlijk doen. Ik kies voor werk en hoop dat dit niet leidt tot afkeur en vervolgens weer opnieuw te beginnen. Iets anders is het vervoer in het land. Hier zit een addertje onder het gras. Bij auto moet je ook het registratienummer invoeren. Hiermee dus uitgesloten. Uit de andere mogelijkheden, zonder complicaties, blijft alleen voetganger over. Als ik erover nadenkt lijkt dit wel te kloppen. Ik wordt tenslotte opgehaald. Ik streep het aan in de hoop dat het goed komt. Ik sluit aan bij de verkeerde rij van de douane en besluit na een kwartier over te stappen naar  een snellere baan. Binnen 10 minuten sta ik eerste rij in afwachting op een wenk van de beambte. Plechtig overhandig ik mijn paspoort en het papiertje. Zonder veel omhaal en met veel kracht worden er drie stempels toegevoegd aan mijn paspoort en kan ik doorgaan voor mijn bagage. Navraag leert dat Mozambique het de buitenlander iets makkelijker willen maken het land binnen te komen. De bagage had ik al eerder gespot dus het was enkel een kwestie van verzamelen. Angstvallig probeer ik oogcontact te vermijden omdat ik mogelijk bagagemannetjes op mijn nek krijg. Deze blijven gelukkig op afstand (of zijn er niet). Na enkele ogenblikken heb ik spijt niet te hebben gekozen voor zo’n mannetje. Vorig jaar liep ik zo voorbij aan de bagagecontrole. Nu moest ik aansluiten om het ritueel van Schiphol nog eens dunnetjes over te doen. Voorbij de controle aan de deur van de uitgang wordt ik tegengehouden. En dame moet iets van me en ik heb geen idee meer wat. Alles heb ik toch gehad en alle plichtplegingen zijn volbracht, wat probeert deze dame mij duidelijk te maken. Toen viel het kwartje (let wel ik ben meer dan 24 uur onderweg met enkel 3 keer een half uur slaap), de bagagesticker. Deze zat op het eerste blad van vluchten. Ik overhandig deze  en ik kan doorgaan. Aan de andere kant word ik opgewacht door diverse mannetjes van taxi tot hotel. De eerste wijs ik resoluut, lichtelijk geveinsd geïrriteerd, van de hand evenals de tweede. Daarna laten ze me met rust en wacht ik in de aankomsthal op Pablo, mijn chauffeur naar het hotel. Ik had gehoopt een bordje met mijn naam te zien maar dat had hij de vorige kaar ook al niet. Na een aantal malen alle mensen te hebben gescreend valt mijn oog op een man bij de deur. Hij komt net aanlopen en maakt een praatje aan de deur. Het is Pablo, ik herken hem meteen.

PS. Ik houd mijn reis ook bij via Polarsteps. Hier is te zien waar ik realtime ben en waar ik ben geweest. Ik post hier wat foto’s van mijn belevenissen. Als je interesse hebt moet je het appje downloaden en installeren en zoeken op geertsema (ik sta er wel ergens tussen).