Jangamo

Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik een verhaal heb geschreven en in tijd loop ik nu al een week achter. Ik worstel met de vraag waarom dit anders is dan vorig jaar. Natuurlijk is het de tweede maal dat ik dit doe en is de verwondering minder groot en maak ik gebruik van polarsteps wat mijn verhaal al verteld. Daarnaast neemt het project heel veel tijd in beslag. Ook heb ik veel tijd nodig om alle dingen thuis een plek te geven. Ik wordt gemist en ik mis hun. Ook thuis wacht op mijn verhaal en besluit deze week op te schrijven. Ik was geëindigd bij woensdagavond in Inhambane. Voor het eerst bij donker een wandeling buiten samen met Carlos. Er zijn veel mensen op straat en de sfeer is gemoedelijk. Uiteindelijk belanden we in een restaurant aan het water waar we goed hebben gegeten. Donderdagochtend gaan we richting Jangamo, een klein plaatsje met 5000 inwoners. Aangekomen bij het waterbedrijf moeten we even wachten op een aantal mensen die al aan het werk zijn, voordat we gezamenlijk een controleronde uitvoeren. Dit geeft mij de mogelijkheid de omgeving in mij op te nemen. Wat mij toen opviel was de stilte. Natuurlijk heb ik een aardige handicap aan mijn gehoor maar toch voelde de stilte oorverdovend. Het voelde als druk op het trommelvlies zonder enig achtergrondgeluid. Geen motorgeluiden of geritstel van bladeren of iets dergelijks. Enkel af en toe geluid van kinderen in de verte die plezier hebben bij sport. Als iedereen aanwezig is maken we ons op voor een controleronde aan de winputten. Er zijn er 3 stuks welke binnen een afstand van 500 meter van elkaar zijn opgesteld. Ze zien er goed uit, alleen hebben ze 1 pomp moeten afschakelen omdat deze zand oppompt uit de ondergrond. Dit lijdt tot verstopping van leidingwerk en uiteindelijk verlies van de pomp. Helaas kunnen we hier niet veel aan doen op korte termijn en moet een gespecialiseerd  bedrijf dit verhelpen. Na deze ronde nemen we de auto om controle uit te voeren op de hoeveelheid chloor welke in de haarvaten van het distributienet nog aanwezig is. Dit is eigenlijk het leukste onderdeel van dit werk. We komen door verschillende beurten van het plaatsje, veelal op terrein en soms wat bewoning. Ik heb het al vaak beschreven en toch is het wonderlijk een grote eer hier mijn kunde te praktiseren. Uiteindelijk bevat elk gemeten haarvat nog een restant chloor, wat inhoud dat het hele distributienet voldoende beschermd is, goed gedaan Albert (van de Leeuwen, collega, ;-)). Bij het tweede punt komen we terecht bij een groepje woningen waar de mensen thuis zijn. Er is gelijk veel bekijks en de mensen zijn hartelijk. Er wordt in een klein en open hutje een vuurtje gestookt onder een metalen ketel. Het geheel is aan de bovenzijde afgewerkt met klei. Ook zie ik een halve boomstam die vol staat met water. Even later komt mij een man tegemoet die me verteld dat hij alcohol aan het maken is. Na enig speurwerk blijkt dit een destilleerderij te zijn. In de halve boomstam ligt een koperen leiding, waar het alcohol condenseert. Aan het uiteinde zit een ingenieus tuitje waar de alcohol uit druppelt. Het alcohol verkoopt hij op de markt. Hij komt aan met kruikje van zijn eigen brouwsel en neem er met veel plezier een aantal glaasjes van. Hij is duidelijk een groot afnemer van zijn eigen brouwsel. Als alles is gecontroleerd en nagevraagd hebben we een goed beeld van deze installatie en gaan terug naar Inhambane. Het rapport van Manjagaze ligt er nog en moet morgen af zijn. Helaas lukt dit niet en ik neem het besluit om vrijdag te gebruiken voor verdere afronding van het rapport. De hele vrijdag werken we hard aan het rapport en om 7 uur ’s avonds is het nog steeds niet gereed. Ook de zaterdag gaat voor een groot deel op aan het rapport en het frustreert mij enorm dat het zo lang moet duren. Het leidt tot spanningen tussen Carlos en mij. Op zaterdagavond kijken we de voetbal CL-finale in de kroeg waar we normaal ook eten. We stellen het eten wat uit zodat we aansluitend voetbal hebben. In totaal kijk ik met zo’n 20 mensen naar deze wedstrijd. Ze zijn soms uitzinnig en absoluut voor Real Madrid. De zondag gaan we naar Tofo beach. Het is een prachtig strand op ongeveer 30 minuten rijden. In eerste instantie wilden we er het weekend doorbrengen, maar dat was onmogelijk. We zitten een paar uur op het stand en eten vis in een restaurant aan het strand. Tegen 5 uur zijn we terug en Carlos werkt direct verder aan het rapport. Tegen half elf verschijnt een bericht dat het bestand is verzonden. Gelukkig. Op maandag beginnen we met presentaties voor de mensen in Jangamo. Bij aankomst blijkt echter dat de manager naar Inhambane is vertrokken om geldzaken te regelen voor het personeel. Uit een telefoontje blijkt dat hij binnen een uurtje terug is. We maken de boel alvast in orde om direct te kunnen als hij aanwezig is. 3 uur later komt hij aanzetten en verontschuldigd zich meerdere malen. Hij is duidelijk ontdaan door dit misverstand. Hij was met de chapa (het eierbusje) en deze wacht totdat hij vol is. En dat kan wel even duren. Wij waren al begonnen met de presentatie en bij zijn aankomst, rond half 1, onderweg naar de lunch. We hadden het restaurant gevraagd te bellen als alles gereed was, om zo niet veel tijd te verliezen aan het eten. Aangekomen blijken we een reservering te hebben in een tuin. De man des huizes verontschuldigd zich dat het eten nog niet klaar is en dirigeert ons naar zijn eigen woonhuis. Op een paar oude banken wachten we op verder vervolg. Na 20 minuten vind ik het welletjes en besluit naar de markt te gaan om nieuwe data voor de telefoon te kopen. Dit gaat door de aankoop van een kraslot, welke een nummer verbergt die je moet ingeven in een telefoon van Vodacom. Deze krijg ik samen met de laptop van ons bedrijf overhandigd door een andere shorttermer binnen ons bedrijf. Met deze telefoon zet ik een hotspot op om zo data te kunnen gebruiken voor internet op de iPhone en laptop. Helaas ben ik vergeten de laptop een update te laten uitvoeren thuis. Dit gaat nu te koste van heel veel data, wat best duur is. Eenmaal terug in de tuin lijken de voorbereidingen voor de maaltijd bijna gereed en we gaan alvast zitten. De maaltijd is uitstekend en goed verzorgt. De man verontschuldigd zich omdat zijn vrouw dit normalerwijze doet, echter die is elders, waardoor het langer duurt dan normaal. De man is dominee van de methodisch kerk en hij vraagt om de maaltijd te zegenen. Later blijkt dat de man ook de rechter is in het stadje. We kunnen helaas niet pinnen (wat we al wisten van afgelopen donderdag), maar hebben ook geen cash bij ons. Dit hij ik gehaald van afgelopen vrijdag maar toen waren de plannen gewijzigd en het cash is opgegaan in het weekend. We willen hier morgen weer eten, om dan het geheel af te rekenen. De man vind het goed. Als we terug zijn is het 3 uur en is de dag eigenlijk om. Weer een lastige dag waar ogenschijnlijk weinig bereikt is. Overdag komen er wat vragen terug over het rapport en we besluiten dat ik deze zal beantwoorden en aanpassen waar nodig op de dinsdag. Carlos zal beginnen met de presentatie, waarna ik zal aanschuiven. De dinsdag begint erg rommelig. Het buffet is verschoven van een immense ruime zaal naar een kamertje van 12 vierkante meter. Met circa 8 personen zitten we opeen gepakt ons ontbijt te nuttigen. Carlos heb ik niet gezien en ik neem plaats bij een aantal andere personen. Het ontbijt bestaat hier uit stoofvlees, gebakken eieren en patat. Ook zijn er gekookte bataten en groene salade. Als je wilt is er fruit toe. Op de eerste dag was er ook boter en jam met een normale witte boterham. Ik ga hier voor, al moet ik dagelijks vragen voor de jam met boter. Later zie ik Carlos en hij is hopeloos op zoek naar zijn laptop. Na ruime tijd blijkt deze in de linnenkamer te staat, waar hij hem gisteren had achtergelaten bij ophalen van de was, welke op slot was. Zeer gestrest stapt hij in de auto en mompelt dat zijn hele dag naar de kloten is. Hij zet de auto in z’n achteruit en ramt en personenwagen die achter ons geparkeerd stond, natuurlijk met alarm. Veel mensen komen aanlopen maar we vervolgens onze weg met minimale vertraging. We moeten tanken en verderop in de straat is dit mogelijk. We sluiten aan om te tanken en mijn chauffeur raakt meer en meer gestrest. Nadat de wagen is afgetankt blijkt er geen pin mogelijk en verdwijnt het cash voor het eten in de benzinetank. We moeten terug naar de bank voor meer geld. Dit gaat verder zonder veel oponthoud. Ik besluit dat het tijd is voor een kop koffie en gelukkig stemt Carlos hiermee in. Langs de kant van de weg naar Jangamo komen we uit bij een kleine uitbater. Eigenlijk zijn ze gesloten en natuurlijk is er hier geen koffie, maar wel cola voor Carlos en een watertje voor mij. Ik had mijn cafeïne al gehad bij het ontbijt. We pakken 2 stoelen van een stapeltje zetten ons neer aan de rand van de doorgaande weg. Gelukkig komt de rust terug. Eenmaal aanwezig in Jangamo verloopt het soepel. De mensen zijn al aanwezig en verzamelen zich in het kantoor (incl. de secretaresse die verantwoordelijk is voor de betaling van mensen). Ik neem plaats achter haar bureau om wijzigen te doen aan te rapport. Het leuke nu is dat er mensen van allerlei pluimage, mij aanspreken over een betaling om dit vervolgens over te laten aan de secretaresse. Het zijn leuke onderbrekingen tijdens saai bureauwerk wat overigens nog de hele dag in beslag neemt. De lunch is nu naar behoren en de mensen zijn ver voorbij sluitingstijd nog fris en enthousiast over de presentaties. We nemen allen uitgebreid afscheid en zeggen tot misschien een volgende keer.