een dag van tegenstrijdigheden

23 juni 2017 - Bilene, Mozambique

Het is donderdag 23 juni. Na een stevig ontbijt van fruit met kwark, gebakken eieren met toast en een kop oploskoffie stappen we in de auto en rijden naar het kantoor. Gisteren is ons uitgelegd aan de hand van een kaart waar het bestaande leidingnet zich bevind en waar mogelijke uitbreidingen gerealiseerd moeten worden. Nu is dit helemaal niet mijn werk en heb maar een beetje opleiding gehad in deze materie. Toch is het niet zo moeilijk. Dit gebied wordt gevoed door een watertoren. Deze staat nagenoeg op het hoogste punt in de regio. Het simpele uitgangspunt is dat als het punt hoger dan de watertoren dan krijgt het geen water. Is het punt lager, dan is de hoeveelheid water en druk afhankelijk van de stromingsweerstand die voornamelijk wordt bepaald door de leidingdiameter en het aantal aansluitingen. Hiervoor zijn kentallen bekend voor Mozambique en is het verder enkel nog rekenwerk (dit even voor de collega's die meelezen, haha). Als eerste gaan we de hoogte van het gebied inmeten. Liever hadden we die ontvangen van de gemeente maar die heeft het na wat speurwerk niet kennen vinden. Als eerste gaan we naar een gebied aan de andere kant van het meer. Het meer heeft aan beide zijden hoge plateaus van 60 tot 80 meter. Aan het eind van het meer is het plateau gelijk aan de boulevard die langs de lagune loopt. Aan de noordzijde van Bilene, aan de overkant van het meer zijn veel grote huizen. Velen zijn nog in aanbouw en bestrijkt het oppervlak van een dorp. Het zijn voornamelijk vakantiewoningen die worden neergezet door rijke Mozambikanen en Zuid Afrikanen. Om het gebied te bereiken moeten we om het meer heen. Aan de noordzijde van het meer zijn het allemaal zandwegen. Het gebied is fantastisch. Enorme vergezichten over de lagune dan weer het meer in de diepte en de binnenlanden. We zoeken de hoogste punten op en noteren de GPS-coördinaten. Voornamelijk de hoogte is bepalend voor de uitbreiding. Een aantal malen heb ik gevraagd of er altijd voldoende water beschikbaar is in dit gebied. Dit heeft grote invloed op de uitkomst. Elke keer geven ze aan dat er geen problemen zijn. Tegen het eind van ochtend neem ik de proef op de som. Ik wil graag bij iemand op het terrein beoordelen hoeveel water er uit de kraan komt met welke druk. Bij het openen van de kraan komt er geen water....... Oeps, ze waren vergeten de watertoren te vullen en de man die dat moet doen zit bij mij in de auto. Ik bedenk of João hem niet als de wiedeweerga naar het station kan brengen om de pomp te starten, maar zij lijken zich er niet druk om te maken. Er verandert eigenlijk helemaal niets in hun gemoedsrust. We maken onze metingen aan deze kant van het meer compleet en gaan dan pas naar het station en zetten de operator af. We gaan door voor de lunch. In de middag komen we in een gebied welke de gemeente op termijn wil uitbouwen met ongeveer 200 woningen. Het is erg ver verwijderd van de watertoren dus we vragen ons af of het wijs is dit mee te nemen in de beoordeling. Vooral de kosten voor aanleg zullen aanzienlijk zijn. We voeren de metingen in en vervolgen ons pad naar een gebied achter het vliegveld, maar tegen de stad aan die nauwelijks voorzieningen kent. We zijn ver van de watertoren verwijderd maar zien hem steeds in de verte staan. Ook hier hebben de Portugezen goed werk verricht in de jaren vijftig. Alle metingen worden ingevoerd. Het werk wordt hoofdzakelijk gedaan door Carlos en dat geeft mij de ruimte om rond te struinen in de omgeving en foto's te maken. Aan het eind van de middag komen we een handpomp tegen waar een vrouw met haar twee kinderen 3 grote emmers en een jerrycan van 20 liter aan het vullen zijn. Zij en haar zoontje van 3 jaar bedienen de pomp en haar dochter van misschien 10 verwisselt de emmers. Ik vraag João te stoppen, omdat ik een foto wil maken. Iedereen stap uit en lopen naar de bron. Ik vraag of ik een foto mag maken en ze heeft er geen enkele moeite mee. Carlos kent dit werk van vroeger en wil even proberen. Ook ik pomp een emmertje vol. Achteraf voelt het een beetje als een attractie terwijl het voor de mensen hier dagelijkse routine en zware noodzaak is. Ideeën om de auto te gebruiken en haar verder te helpen het water thuis te krijgen sluipen door mijn hoofd. Onzin natuurlijk, morgen moet ze het gewoon weer zelf doen. Dat is geen hulp. Toch vraag ik me af of de vrouw 4 x gaat lopen, maar het meisje plaats een tulband op haar hoofd en haar moeder plaats de emmer. Samen lopen ze naar huis en gaan de mannen terug naar de auto. Op dat moment wordt ik overweldigd door emotie. Misschien heb ik met het meisje te doen die dit dagelijks doet of is het de ongelijkheid hier en in de wereld. Misschien is het wel jaloezie op de manier van leven hier. Maar misschien mis ik vooral mijn eigen kinderen. Ik stond vandaag dicht bij ze. De ongelijkheid die ik steeds ervaar is vandaag goed voelbaar. Deze ochtend zijn we door een gebied gekomen waar rijke mensen een wateraansluiting willen om hun tuin te sproeien en hun auto te wassen. Ze hebben vaak ook al een eigen put en wateropslag op het dak om in hun behoefte te voorzien. Het bedrijf geeft hoge prioriteit hieraan tegemoet te komen. De betaling aan het waterbedrijf gaat namelijk op basis van inkomen. Als je veel verdient betaal je veel, dus zijn dit belangrijke klanten. Vanuit de gemeente komt de vraag aan het waterbedrijf om meer aansluitingen te realiseren voor de mensen aan de zuidzijde van het meer, omdat hier geen voorzieningen zijn. Het dilemma waar het hier waarschijnlijk op uitdraait dat er onvoldoende water aanwezig is om al deze projecten te realiseren en de keuze eigenlijk al is gemaakt, dat maakt me kwaad. Iets anders is de jaloezie. Ik zie veel blijdschap bij de mensen en de dingen die ze doen. Bij kinderen uit school en op straat en ook nu aan de waterpomp. Het leven hier kent eenvoudige maar harde regels. Sociaal contact is van groot belang en men maakt zich niet druk om de dag van morgen. De mensen worden hier geen zeventig en dat zijn ze ook niet van plan. Zo kan ik nooit leven en het voelt een beetje als verlies. Deze avond praat ik lang met mijn dochter aan de telefoon. Ik weet dat ze het heel lastig vindt allemaal maar is heel dapper. Ze appte me die middag voor het eerst of ik even wilde bellen. Dit bericht kwam pas tegen 6 uur binnen dus heb het uitgesteld naar vanavond. Ze zit in bad en verteld wat ze allemaal heeft meegemaakt en gaat doen de komende dagen. Vanavond nog een appje verstuurd naar Wouter. Ook hij vind contact ingewikkeld nu ik zover weg ben. Gelukkig komt er een berichtje terug en we hebben leuk contact. Laat op de avond schijf ik dit verhaal. Ik wil de emoties van vandaag en vanavond een plek geven om morgen weer met een goede blik verder te kunnen. Het is dan ook 1 uur dat ik de computer afsluit.

Foto’s

9 Reacties

  1. Peter Geertsema:
    23 juni 2017
    Mooi en lief !
    Groetjes en een fijne avond vandaag! Ik hoop dat het gelukt is de emotie van je af te schrijven, vast wel ;)

    Peter
  2. Dirk en Ina:
    23 juni 2017
    Wat een emotie en begrijpelijk.........
    Even energie ophalen bij het thuisfront en weer opladen voor het laatste stukje van jouw missie.
    We leven met je mee en de verhalen springen helpen mee een beetje een beeldvorming te krijgen van wat jij meemaakt daar in Mozambique.
    Groetjes van het hoge noorden......
  3. Anne-Geertje Hoekema:
    23 juni 2017
    Lastig hè om het een plaats te geven, we leven zulke andere levens, moeilijk voor te stellen. En wie is er beter af, zeg het maar... mooi dat je Susan en Wouter en ons daar deel genoot van kan laten zijn en weer even een stap uit het dagelijks leven zetten en er van een afstand naar kijken en beseffen dat niets vanzelfsprekend is.
  4. Trea:
    23 juni 2017
    Wat mooi beschreven allemaal, je voelt het zoeken naar je balans, kijken door de ogen van Ronald als vader en kijken door de ogen van Ronald als werknemer. En welke emotie haalt dit bij je boven? Geld is macht....maar wat voor macht? Maar is het ook rijkdom? Rijkdom zie en voel je door kinderen, ...en ineens is er gemis. Begrijpelijk...wat een ervaringen, wat een indrukken, wat een gevoelskwesties, .....Ronald je maakt een hele bijzondere reis en ik ben blij dat je het deelt.
  5. Frans:
    23 juni 2017
    heb veel respect hoe je al je ervaringen op papier zet en de machteloosheid beschrijft die je voelt. Eigenlijk elementair overal aanwezig maar daar goed zichtbaar. Kan me het gemis goed voorstellen maar gelukkig ben je alweer over de helft en leve de mobiel en internet. Heb je ook nog naar de sterren kunnen kijken? Groetn Frans
  6. Hendrik:
    23 juni 2017
    Bij ons hebben we een waterspeeltuin waar precies dat door pompen staan. Hier is het speelgoed.
    Armoede is verschrikkelijk, innerlijke rijkdom is onbetaalbaar.
  7. Frans Hamersma:
    24 juni 2017
    Bedankt weer voor het delen Ronald!
    Hou vol daar en blijf je verwonderen.
    Groetjes!
  8. Alice:
    24 juni 2017
    Hoi!
    Vandaag is er weer een van mijn lieve dames en heren gegaan. Ze was een lieve dementerende mongool. Ze werd 57. Ik heb haar meer dan 20 jaar gekend. Als ik naar huis rij, schuif ik mijn autoraampje open en geniet van de motorkampen waar rook, kleuren, vuur, muziek vandaan lijkt te komen. Het vuurwerk ging 3 uur door, ik tel 20,40,60,80 en om te stoppen met het tellen van de euro' s die in een sprankel in de lucht vervliegt. Ik overweeg me onder te dompelen in die wereld, maar ik ga niet...
    En dan lees ik jou verslag, metingen, metingen en hoe je wat je het meest lief hebt mis. Je gezin. Natuurlijk komt er zoveel kijken bij ontwikkelingswerk. En bedenk ik wat heb ik je toch gegeven wat je in je koffer zou stoppen. Ik zoek in mijn paradijsvogels dingen op Facebook. Die mooie parasols waar gebruik van wordt gemaakt en met materiaal uit eigen omgeving. Met als basis : om een constructie te maken en te leren van de planten die er wel overleven en daar gebruik van maken. Maar ik zoek en zoek , ahhh .daar is het!!! Zoek maar op. Misschien toch iets zoeken waar de aansluiting wel wordt gevonden. Ik wilde copieren, foto, maar is het me niet gelukt.. computerleek die ik ben....
    Morgen weer een dag .
    Maar je slaapt alvast.
    Hier dreunt ac/dc nog onze kamer binnen.
    Dag kus , trust( ik kan niet slapen, teveel gedachten om 1 lief mens die is gegaan)
  9. Rennie en Leo:
    24 juni 2017
    Wat veel indrukken Ronald, mooi om te lezen hoe jij je dagen doorbrengt. Wat een belevenis!
    Kus LeoRennie